گم می شوم

به خورشید  وجودت

زمستان دلم تمام می شود

جوانه می زنم

انگار

به شعله کوچک عشقت

مرا آتشی باید

تا خاکستر شوم

چون ققنوس

 زاده شود منی دیگر

از منیت من

از سرم پریده است

برای آسمان

قفس سینه را می شکنم

تا دلم پر بگیرد

افسوس

قناری دلم

به قفس

به حبس

انس بسته است

میزان عقل و دلم

 تراز نمی شود

خدای  خود خواهی را،

 می کشد

سینه اش را می درد

و تمام سرزمین دلم را

فتح می کند

 می اندیشم

به لحظه دیدار

به مرگ

به بوسه ای از لبانت

که دلگرمم کند

از دنیا

از آدمها

دلسرد و

دلتنگ و

 دلمرده ام

خدایا

فرصت دیدار می دهی؟

صدای پای تو پیچید

در پس کوچه های دلم

آن دم که بی تاب تماشا بودی

پنجره های دلم هنوز بسته بود

پرده پوش  بود و برهنه نبود 

پرده را پس زدم 

 اما

ناگاه

مرا سنگسار کدام گناه کردی ؟

 شکستم

گریختی

دلم شور می زند

مبادا شیشه های شکسته دلم

 پای  برهنه تو را بخراشد

چه مي كني؟

گفت :به آنان كه در ديروز مانده اند

فردا را مي فروشم

 که دل کندن کار ساده ای باشد

تو بگو

با رگ و ریشه های دویده در خاک چه کنم؟

خبری نیست از آن چشمه جوشان

از شعر  

از شرابی که مرا مست کند 

خبری نیست

از عشق 

بال بال می زد

به شوق آسمان آبی ات

قفس سینه را شکست

پرکشید

اما ناگاه

چشم بستی به روی من

دلم راه آسمان را گم کرد

نگاهم کن 

دلم را 

خودم را 

بی تو گم می کنم